Τι είναι αυτό που κάνουμε διαφορετικά

Το δικό μας πρόγραμμα φιλοξενίας των πολύ ευάλωτων προσφύγων σε αξιοπρεπείς, ανθρώπινες συνθήκες διαμονής καθώς και παροχής διατροφής που λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε φιλοξενούμενου συνδέεται και στοχεύει:

– στην ολοκληρωμένη κοινωνικό-ψυχολογική αλλά και – όταν χρειάζεται – ψυχιατρική υποστήριξη

– στην παροχή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αλλά και πολύ-επίπεδη υποστήριξη σε περίπτωση νοσοκομειακής περίθαλψης,

– στην κοινωνικοποίηση και στο σπάσιμο της απομόνωσης και περιθωριοποίησης

– στην μη-τυπική εκπαίδευση αλλά και στην προετοιμασία και στήριξη της συμμετοχής των παιδιών στο επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα (από βρεφονηπιακούς σταθμούς μέχρι την συνέχιση πανεπιστημιακών σπουδών),

– στην διοργάνωση καλλιτεχνικών και περιβαλλοντικών δράσεων,

–  στην ανάδειξη ικανοτήτων, ταλέντων, δεξιοτήτων,  γνώσεων και ευαισθησιών,

– στην ισότιμη κοινωνική και επαγγελματική ένταξη,

– στην διαμόρφωση μιας κουλτούρας συνεργασίας και συνύπαρξης, αποδοχής του διαφορετικού,

– στην συνεργασία με την τοπική κοινωνία.

Αυτό τον ένα χρόνο λειτουργίας έχουμε προσφέρει κατάλληλη φιλοξενία όχι μόνο σε αρκετές εγκύους αλλά και σε πολλά μωρά που γεννήθηκαν το διάστημα που οι πρόσφυγες γονείς τους ήρθαν στο χώρο μας. Μωρά που, αν και πρόσφυγες, ξεκινάνε τη ζωή τους σε ένα φιλόξενο και ασφαλές περιβάλλον, όπως είναι το WELCOMMON, και όχι σε μια σκηνή ή μέσα σε λάσπες.

Από την αρχή λειτουργίας του μέχρι σήμερα έχουμε φροντίσει (και  συνεχίζουμε να φροντίζουμε) με στόχο την προστασία της υγείας των φιλοξενουμένων αλλά και της δημόσιας υγείας γενικότερα:

-31 νεογέννητα (0-9 μηνών) μαζί με τις μητέρες τους που είτε γεννήθηκαν ενώ οι μητέρες φιλοξενούνταν στο χώρο μας είτε η οικογένεια μεταφέρθηκε στο χώρο μόλις γεννήθηκαν. Σήμερα στο WELCOMMON φιλοξενούμε 14 μωρά μέχρι 1 χρόνου

-9 άτομα με αναπηρία

– 56 άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας (διάφορους τύπους καρκίνου, HIV, αυτοάνοσα, επιληψία, Ηπατίτιδα Β, καρδιολογικά, διαβήτη, παιδικό διαβήτη, κα). Πολλοί χρειάζονται εγχειρήσεις ή νοσηλεία σε νοσοκομεία, ή έχουν έρθει από νοσοκομεία και χρειάζονται συστηματική φροντίδα. Έχουμε στηρίξει με διερμηνείς, κοινωνικούς λειτουργούς και νοσηλευτικό προσωπικό τους φιλοξενούμενους πρόσφυγες στις εισαγωγές ή τις εξετάσεις τους σε νοσοκομεία και δομές υγείας στηρίζοντας τους πρόσφυγες και διευκολύνοντας τις δομές υγείας στο έργο τους

-19 άτομα με ψυχιατρικά προβλήματα (διαταραχές, μετα τραυματικές καταστάσεις, άγχος, κατάθλιψη, παιδική ψύχωση, τάσεις αυτοκτονίας, εξαρτήσεις κα). Υποστηρίξουμε κοινωνικά-ψυχολογικά όλα τα άτομα καθημερινά.

Έχουμε φροντίσει να γίνουν εμβολιασμοί σε 114 παιδιά,  καθώς και τεστ μαντού και screening για την υγεία τους σχεδόν σε όλα τα άτομα.

Προετοιμάζουμε τα παιδιά ώστε να πάνε σχολείο ή να μάθουν διάφορες γλώσσες, να καλύψουν τα κενά σε μαθήματα, να αναπτύξουν γνώσεις, ταλέντα, ικανότητες και δεξιότητες, να ενταχθούν στην κοινωνία, να μην είναι μια χαμένη γενιά

Συμβάλλουμε στην ανάπτυξη μιας κουλτούρας συνύπαρξης και συνεργασίας, αποδοχής του διαφορετικού, διαλόγου των πολιτισμών μέσα από την καθημερινότητα και τις κοινές δραστηριότητες.

Μέρος της διαδικασίας κοινωνικής ένταξης, πολιτιστικής και περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης των προσφύγων που φιλοξενούμε στο WELCOMMON, είναι η οργανωμένη επίσκεψη σε μουσεία, χώρους τέχνης, πάρκα, δημόσιους χώρους. Μεγάλος ο κατάλογος: Ακρόπολη, Εθνικός Κήπος, Πάρκο Στ. Νιάρχου, Μουσείο Ακρόπολης, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, Αρχαιολογικό Μουσείο, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Πεδίον Άρεως, Δημοτική Πινακοθήκη, Μουσείο Παιδικής Τέχνης, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και αρκετές εκθέσεις ζωγραφικής.

Στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού σχεδιασμού μας, απευθυνθήκαμε σε σχολεία που ενδιαφέρονταν να οργανώνουμε από κοινού δράσεις. Έτσι, μας επισκέφθηκαν οργανωμένα μαθητές σχολείων και συνεργάστηκαν με τα παιδιά πρόσφυγες και τους νέους που φιλοξενούμε. Οργανώσαμε από κοινού παιχνίδια γνωριμίας, μουσικές δραστηριότητες, δημιουργικές κατασκευές, θεατρικά παιχνίδια, ζωγραφική. Μέχρι σήμερα έχουμε φιλοξενήσει 4 σχολεία, το Μουσικό Γυμνάσιο Ιλίου, το 165ο Δημοτικό Σχολείο, το 135ο Δημοτικό Σχολείο και το Πρότυπο Γυμνάσιο Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης.

Παραδείγματα για το διαφορετικό που προσφέρει το WELCOMMON

Κάνουμε κάτι διαφορετικό και καινοτόμο στο WELCOMMON σε σχέση με αυτά που ξέρουν οι περισσότεροι, καλύπτουμε ανάγκες και κενά που υπάρχουν, βοηθάμε με ολοκληρωμένο τρόπο να επανέλθουν στην κανονικότητα οι πιο ευάλωτοι πληθυσμοί. Δεν συμβάλλουμε στην ιδρυματοποίησή τους, ούτε όμως τους πετάμε στα βαθιά χωρίς προετοιμασία, τους μαθαίνουμε «πώς να κολυμπάνε», «πώς να ψαρεύουν», ώστε να είναι σε θέση να (ξανα) φτιάξουν τη ζωή τους

Αληθινές ιστορίες: 

Ο Μ είναι παραπληγικός, κινείται με καροτσάκι και χρειάζεται βοηθό για να τον στηρίζει στις βασικές ανάγκες του. Ήρθε στο WELCOΜΜΟN γιατί η δομή όπου βρίσκονταν προηγουμένως έκλεισε. Λαμβάνοντας μια υποστήριξη πχ 150 ή και 300 Ευρώ πώς θα είναι σε θέση να καλύπτει τις βασικές ανάγκες του και να έχει προσωπικό βοηθό; Στο WELCOMMON είναι ευτυχισμένος γιατί δεν έχει απομονωθεί στο διαμέρισμά του, συμμετέχει σε εκδρομές στη θάλασσα ή σε ένα μουσείο, έχει κάνει φιλίες και είναι πολύ κοινωνικός, τρώει καθημερινά στο εστιατόριο του WELCOMMON και συναναστρέφεται με κόσμο. Μπορεί στις 31.12.2017 να μεταφερθεί σε ένα διαμέρισμα και να μείνει μόνος του;

Η F. έχει νοσήσει από HIV+ /AIDS και η υγεία της είναι πολύ εύθραυστη. Στο WELCOMMON έχει μια ολοκληρωμένη υποστήριξη. Η νοσηλεύτρια μας παρακολουθεί την εξέλιξη της υγείας της όπως και τις τυχόν παρενέργειες από την πολύ ισχυρή φαρμακευτική αγωγή. Όταν η F. πρέπει να επισκεφθεί το νοσοκομείο, κάτι πολύ συχνό, συνοδεύεται από προσωπικό μας (κοινωνική λειτουργός και διερμηνέας), ώστε να εξυπηρετείται η ίδια αλλά και να διευκολύνεται το νοσοκομείο στην δουλειά του. Παράλληλα, έχει την υποστήριξη και της γιατρού του Ερυθρού Σταυρού Ισπανίας (που προσφέρει τις υπηρεσίες της 3 φορές την εβδομάδα στο κοινωνικό ιατρείο που διαθέτουμε μέσα στο WELCOMMON). Δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως επικίνδυνη και “βρώμικη” από τους υπόλοιπους φιλοξενούμενους πρόσφυγες, όπως έγινε στην αρχή όταν μαθεύτηκε το πρόβλημα υγείας της. Χρειάστηκαν όμως πολλές συζητήσεις και συστηματικές ενημερώσεις  που απευθύνονταν στους φιλοξενούμενους πρόσφυγες, ώστε να εξαλειφθούν οι διαστρεβλώσεις, οι φόβοι (πχ κάποιες γυναίκες φοβόντουσαν στην αρχή να βγουν από το δωμάτιο τους μήπως κολλήσουν AIDS από τον αέρα που κυκλοφορούσε), τα στερεότυπα (AIDS κολλάνε μόνο οι βρώμικοι και όχι οι πιστοί) που ενυπάρχουν μέσα στους ίδιους τους πρόσφυγες. Όμως είναι μια μεγάλη επιτυχία του κέντρου μας ότι σήμερα αντιμετωπίζεται χωρίς φόβο και ρατσισμό, σταμάτησε η “απαίτηση” να την διώξουμε από το WELCOMMON.  Όπως και το γεγονός ότι  άλλες φιλοξενούμενες με HIV ζουν μια κανονική ζωή, συμμετέχουν σε δραστηριότητες, είναι πια δυνατές, έχουν μάλιστα – κάποιες από αυτές – υγιή μωρά.

Η Ε. ανήλικη έγκυος, είχε σοβαρό πρόβλημα με τα νεφρά της αλλά δεν είχε ενημερώσει τους γιατρούς αν και ήταν κοντά στην γέννα. Έφτασε, ταλαιπωρημένη, στο WELCOMMON ακριβώς επειδή ήταν έγκυος κι ανήλικη σύζυγος.  Την ημέρα που αιμορραγούσε πολύ, δεν ενημέρωσε κανέναν. Για καλή της τύχη βρίσκονταν στο WELCOMMON. H νοσηλεύτρια και η μαία μας που είχαν την έγνοια της, την επισκέφθηκαν στο δωμάτιό της – στο πλαίσιο της σχεδόν καθημερινής παρακολούθησης της εγκυμοσύνης της – και αμέσως  κάλεσαν ασθενοφόρο, διαπιστώνοντας ότι κινδύνευε η υγεία και της ίδιας και του παιδιού της. Ευτυχώς και το παιδί και η ίδια σώθηκαν αλλά η μητέρα έπρεπε να μείνει στην εντατική για ένα μήνα.  Χρειάζονταν όμως και αυτή και ο σύζυγός της εκπαίδευση για το πώς φροντίζουν τα μωρά. Ιδιαίτερα ο 20χρονος άνδρας που ξαφνικά έπρεπε να αναλάβει τη φροντίδα του νεογέννητου όσο η μητέρα βρίσκονταν στην εντατική. Η κοινότητα του WELCOMMON αλλά και το προσωπικό μας, ιδιαίτερα η νοσηλεύτρια και η μαία, οι εθελοντές γιατροί, τον βοήθησαν να μάθει πώς φροντίζουμε ένα μωρό. Το ίδιο και η μητέρα, εκπαιδεύτηκε, όταν επέστρεψε τελικά στο WELCOMMON, πώς περιποιούμαστε ένα νεογέννητο.

Η οικογένεια του Ε. Α. έχει μεγάλο άγχος γιατί ο ένας γιος έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, πάσχει από ενδιάμεση φαινυλκετονουρία (intermediate ΠΚΘ) με χρόνια Ενδογενή Διαταραχή του Μεταβολισμού, που της δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα ανασφάλειας. Το παιδί πρέπει να λαμβάνει ειδική διατροφή καθημερινά, και συμπληρώματα αμινοξέων και μια ειδική φόρμουλα με προϊόντα διατροφής χαμηλών σε πρωτεΐνη γιατί αλλιώς κινδυνεύει να μείνει παράλυτο. Η ειδική διατροφή κοστίζει ακριβά, κατ’ ελάχιστον 1000 ευρώ τον μήνα. Η οικογένεια μεταφέρθηκε στο WELCOMMON γιατί ο πατέρας λόγω των προβλημάτων και της ανασφάλειας που νοιώθει για το παιδί του έχει μεγάλο εκνευρισμό και απαιτεί υπηρεσίες που δεν είναι διαθέσιμες σε ένα πρόγραμμα στέγασης σε διαμερίσματα (συνεχή υποστήριξη με διερμηνέα, γρήγορη πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, μαθήματα γλώσσας και δικτύωση με εργασία ώστε να μπορεί να έχει υποστήριξη για την ειδική φόρμουλα. Στο WELCOMMON που ήρθε δεν μπορούμε να του λύσουμε το πρόβλημα για τα επόμενα 20-30 χρόνια αλλά η οικογένεια διαθέτει ψυγείο στο δωμάτιο της αλλά κυρίως έχει το πλεονέκτημα της καθημερινής πρόσβασης στο κοινωνικό ιατρείο του WELCOMMON, με την νοσηλεύτρια μας και τους εθελοντές γιατρούς να παρακολουθούν συστηματικά την πορεία της υγείας του παιδιού και να επικοινωνούν, αν χρειάζεται, με τον διατροφολόγο και τους γιατρούς που έχουν αναλάβει την υπόθεση. Αναζητούμε ρεαλιστικές λύσεις για προμήθεια των ειδικών προϊόντων όσο καιρό φιλοξενείται σε εμάς και χάρη στη βοήθεια Γερμανών εθελοντών βρήκαμε σε πολύ χαμηλότερο κόστος τα προϊόντα που χρειάζεται το παιδί και συγκεντρώσαμε κάποια χρήματα από δωρεές για να προμηθευτούμε μια ποσότητα που επαρκεί για τις ανάγκες 6 μηνών.  Όλη η οικογένεια έχει πρόσβαση στον φαρσόφωνο διερμηνέα μας (24/24 είτε δια ζώσης είτε τηλεφωνικά). Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον πατέρα να μάθει κάποια ελληνικά, με την βοήθεια του διερμηνέα μας, σχετικά με το αντικείμενο της δουλειά του (είναι τεχνίτης) ώστε να μπορεί να συνεννοηθεί με άλλους συναδέλφους του και να εργάζεται ασφαλισμένος. Τον έχουμε φέρει σε επαφή με εταιρίες που χρειάζονται αυτή την ειδικότητα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί διότι μιλάει μόνο φαρσί.  Παρά το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται να μαγειρεύει στο δωμάτιο της για λόγους αποφυγής πυρκαγιών, η οικογένεια έχει την δυνατότητα να φροντίζει για το ιδιαίτερο γεύμα του παιδιού είτε κατευθύνοντας το κέτερινγκ για το πώς πρέπει να μαγειρεύει το φαγητό που φέρνει για το παιδί, είτε αναλαμβάνοντας η ίδια την προετοιμασία του φαγητού στην κουζίνα του προσωπικού του WELCOMMON. Το κέτερινγκ με βάση τις οδηγίες του νοσηλευτικού προσωπικό φέρνει καθημερινά πάνω από 25 χωριστά «πιάτα» ανάλογα με τις ειδικές ανάγκες των φιλοξενούμενων (πχ διαβητικοί, αλλεργικοί, μωρά που χρειάζονται ειδική διατροφή πλέον κα).

OK έχει έρθει στο WELCOMMON γιατί έχει χτυπηθεί από τον καρκίνο και χρειάζονταν να ξεκινήσει άμεσα θεραπεία. Για ένα διάστημα τα ΚΕΠ δεν έδιναν σε πρόσφυγες ΑΜΚΑ και έτσι ο Κ δεν είχε πρόσβαση στα φάρμακα που χρειάζονταν για τη θεραπεία του. Ενημέρωσε την νοσηλευτική μας υπηρεσία ότι το νοσοκομείο χρειάζονταν την επόμενη μέρα κάποια ακριβά φάρμακα για να ξεκινήσει η θεραπεία του, αλλά το νοσοκομείο δεν μπορούσε να ταυ τα παρέχει δωρεάν. Έπρεπε να κάνουμε έναν αγώνα δρόμου για να βρούμε και να παρέχουμε τα φάρμακα. Ο Κ ξεκίνησε όπως είχε προγραμματιστεί τη θεραπεία του χάρη στο δίκτυο ανθρώπων που στηρίζουν το WELCOMMON

H R. έχει σοβαρά προβλήματα υγείας εκ γενετής, και μεταξύ άλλων πρόβλημα βαρηκοΐας το οποίο με τη σειρά του εμποδίζει την ανάπτυξη της ομιλίας της. Είναι ένα πολύ γλυκό κορίτσι που γεννήθηκε το 2013 στη Συρία. Τώρα φιλοξενείται μαζί με τη μητέρα της στο #WELCOMMON. Ακουστικά θα μπορούσαν να το βοηθήσουν να ακούσει φωνές και ήχους, αλλά και να αρχίσει να μιλάει, με δεδομένο μάλιστα ότι είναι ένα πολύ εκφραστικό και κοινωνικό παιδί. Από τις εξετάσεις των γιατρών προέκυψε ότι χρειάζεται συγκεκριμένα ακουστικά. Το κόστος για να αγοραστούν καινούργια στην Ελλάδα ήταν πολύ υψηλό (2000 €) και δεν υπήρχαν αυτοί οι πόροι. Για να βοηθήσουμε την R. και την μητέρα της αναζητήσαμε μεταχειρισμένα ακουστικά αυτού του τύπου και χάρη στο ευρύ δίκτυο εθελοντών μας βρήκαμε τα ακουστικά που χρειάζεται η R. δωρεάν στη Γερμανία. Η Barbara και ο Franz τα έφεραν από την Γερμανία, μαζί με έναν μεγάλο αριθμό σχολικών τσαντών και ειδών που μοιράστηκαν στα παιδιά. Οι γιατροί κάνουν τώρα τις σχετικές εξετάσεις στη μικρή R. Κι ελπίζουμε ότι τώρα θα αρχίσει να ακούει και θα πάει στον παιδικό σταθμό. Η R. και η μητέρα της είναι μόνες τους, χωρίς άλλους συγγενείς και γνωστούς στην Ελλάδα, αλλά χάρη στην κοινότητα του WELCOMMON δεν είναι πλέον μόνες. Δυσκολεύονται ακόμα να πλησιάσουν τη θάλασσα, όταν οι φιλοξενούμενοι του WELCOMMON επισκέπτομαι μαζί με εθελοντές μας τις παραλίες και κολυμπάνε. Ακόμα δεν έχουν ξεπεράσει το φόβο που προκάλεσε το ταξίδι από τα παράλια της Τουρκίας στο νησί. Αλλά ελπίζουμε ότι θα τις βοηθήσουμε να ξεπεράσουν και αυτό το πρόβλημα.

Όταν ο Α. ήρθε στο WELCOMMON βρισκόταν σε πένθος και ήταν αντιμέτωπος με διάφορες απώλειες στη ζωή του. Απομονώνονταν ή είχε ξεσπάσματα θυμού και τάσεις φυγής, είτε από τη δομή είτε από τη χώρα, απορρίπτοντας αρκετές φορές τη βοήθεια που του προσφερόταν. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για να δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης και να μπορέσει ο Α. να βρει χώρο για τα συναισθήματα αυτά. Με πολλές δυσκολίες και ακόμα πιο πολλές συναντήσεις ξεκίνησε να νιώθει πιο ήρεμος και ανοιχτός σε παρεμβάσεις. Βοήθησε σε αυτό η παράλληλη στήριξη σε διάφορους τομείς είτε αυτή αφορούσε τις ιατρικές, νομικές ή συναισθηματικές του ανάγκες. Πλέον βρίσκεται σε συνεργασία με δικηγόρο για την υπόθεση του Ασύλου του και παρακολουθεί σχολείο με στόχο να μπορέσει του χρόνου να εργαστεί.

Ο L είναι ένα από τα πολλά θύματα βασανιστηρίων που φιλοξενούμε στο WELCOMMON. Έχει διωχθεί και είναι θύμα βασανιστηρίων στη χώρα καταγωγής του. Η κακοποίηση που έχει υποστεί μεταφράζεται σε πολλά χρόνια σωματικά προβλήματα που περιορίζουν την κίνησή του, ενώ ψυχολογικά αποτυπώνεται σε χρόνια κατάθλιψη και μετατραυματική διαταραχή άγχους. Στη δομή φροντίστηκε αρχικά ιατρικά, εκδόθηκαν τα απαραίτητα έγγραφα για να μπορέσει να προχωρήσει σε επέμβαση και φροντίστηκε η μεταφορά του με συνοδό στα ραντεβού του. Επίσης έγιναν οι αντίστοιχες επικοινωνίες με τις αρχές από το νησί όπου έμενε προηγουμένως, για να τακτοποιηθούν κάποια κολλήματα με την υπόθεσή του, λόγω της ευαλωτότητάς του. Αυτή τη στιγμή δέχεται ολοκληρωμένη υποστήριξη στο WELCOMMON  σε συνεργασία με μονάδα για θύματα βασανιστηρίων. Είναι αναγνωρισμένος πρόσφυγας, φαίνεται όμως πως η κοινωνική ένταξη για τον L. είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Πρόκειται για ένα άτομο που τα σωματικά και ψυχικά τραύματα ίσως δεν του επιτρέψουν ποτέ να ζήσει αυτόνομα χωρίς τη φροντίδα μιας οργάνωσης.

Η οικογένεια του Al είναι από το Ιράκ και υπάρχουν ενδείξεις ότι ο πατέρας – που είναι ψυχιατρικός ασθενής διαγνωσμένος με διπολική διαταραχή και λαμβάνει θεραπευτική αγωγή – ασκεί βία μέσα στην οικογένεια. Μεταφέρθηκε στο WELCOMMON, από διαμέρισμα όπου διέμενε στην Αθήνα, με δεδομένο ότι διαθέτουμε ολοκληρωμένες υπηρεσίες (κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγο, παιδαγωγό, νοσηλεύτρια, μαία) αλλά και λόγω της ανάγκης εντατικότερης παρακολούθησης για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει παραμέληση ή και βίαιη συμπεριφορά ενάντια στα παιδιά. Το καλοκαίρι το ένα παιδί νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο λόγω περιστατικού καψίματος, χωρίς όμως οι γιατροί να διευκρινίσουν το πού οφείλονταν αυτό. Ο πατέρας είναι ιδιαίτερα νευρικός και οι κοινωνικοί λειτουργοί που είχαν την ευθύνη του όταν έμενε στο διαμέρισμα δεν ήταν σε θέση να παρακολουθούν συστηματικά την κατάσταση μέσα στην οικογένεια. Στο WELCOMMON διαπιστώσαμε τα προβλήματα που υπάρχουν στην οικογένεια και φροντίζουμε, σε συνεργασία με τον Συνήγορο του Παιδιού, να βρούμε κατάλληλες λύσεις για την προστασία των παιδιών αλλά και την ψυχιατρική παρακολούθηση του πατέρα και της μητέρας, για να σταματήσουν οι βίαιες συμπεριφορές μέσα στην οικογένεια. Η σύζυγος παρά τα σημάδια στο σώμα του παιδιού, φαίνεται να υπερασπίζεται το σύζυγό της, λέγοντας μάλιστα πως ποτέ δε θα επέτρεπε να συμβεί κάτι κακό στα παιδιά της. Είναι ένα αυξανόμενο πρόβλημα, μεταξύ ανθρώπων, κυρίως ανδρών, που έχουν μείνει πολύ καιρό σε hotspots και στο δρόμο να ξεσπούν βίαια ενάντια στα παιδιά και τις γυναίκες. Παρόλα αυτά, οι γυναίκες δύσκολα παραδέχονται περιστατικά ενδο-οικογενειακής βίας. Στο WELCOMMON όμως είναι περισσότερο προστατευμένες γιατί τέτοια περιστατικά μέσα στην κοινότητά του WELCOMMON δεν μπορούν να τα αποκρύβουν – παρεμβαίνουμε προληπτικά, ενημερώνοντας για τις ποινικές κι άλλες συνέπειες ενδοοικογενειακής βίας.  

Η R στα 12 της εξαναγκάστηκε να βγει στην πορνεία στο Μαρόκο και είχε κακοποιηθεί έντονα. Όταν έφτασε στην Ελλάδα έμεινε για κάποιο διάστημα σε ένα από τα hotspots που υπάρχουν στα νησιά. Εκεί έπεσε και στη χρήση φτηνών ναρκωτικών. Είναι όλο και πιο συχνό να φτάνουν στο WELCOMMON θύματα βιασμών, κακοποίησης και trafficking. Η R μεταφέρθηκε στο WELCOMMON για να κάνει κάποιες εξετάσεις και να επιστρέψει στο hotspot, και όπως είναι εύκολα κατανοητό αποφεύγει να πάει για εξετάσεις ώστε να παραμείνει στο WELCOMMON, μια και οι συνθήκες που επικρατούν στohotspot την έσπρωξαν στα ναρκωτικά. Η κατάστασή της είναι πολύ δύσκολη, την πιάνουν κρίσεις, έκανε απόπειρες αυτοκτονίας, που ευτυχώς τις προλάβαμε, υπάρχουν άτομα εκεί έξω που την θέλουν εξαρτημένη από τα ναρκωτικά. Είμαστε δίπλα της για να την βοηθήσουμε να ξεκόψει από τη χρήση, μέχρι να βρεθεί άλλη πιο κατάλληλη δομή. Δεν υπάρχει όμως κατάλληλο πρόγραμμα απεξάρτησής της, μόνο πρόγραμμα συμβουλευτικής. Αν μείνει στο δρόμο, θα έχουμε άλλο ένα άτομο εξαρτημένο από ναρκωτικό στους δρόμους, πιθανόν και στην πορνεία. Βοηθάει η κοινότητα του WELCOMMON, άλλοι πρόσφυγες που φιλοξενούμε. Στεκόμαστε δίπλα της. Προσπαθούμε. Ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρει.

Η Β. κατάγεται από το Κογκό και έκανε ένα πολύ μακρινό κι επικίνδυνο ταξίδι με τα δύο της παιδιά μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα και τελικά στο WELCOMMON. Όταν παραπέμφθηκε σε εμάς ήταν απελπισμένη, θυμόνταν τι είχε τραβήξει, ήταν ιδιαίτερα νευρική, ήθελε να αυτοκτονήσει παρά το γεγονός ότι είχε δύο παιδιά. Μέσα σε τρεις μήνες άλλαξε, όμως, ριζικά, χάρη στην ολοκληρωμένη κοινωνικο-ψυχολογική υποστήριξη που έτυχε η ίδια και τα παιδιά της στο κέντρο μας. Τα παιδιά της πηγαίνουν τώρα στο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς, έχουν κάνει φίλους, μαθαίνουν γλώσσες, συμμετέχουν σε επισκέψεις σε μουσεία και γκαλερί, ενώ η ίδια η Β. συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα για τέχνη στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Εκπαιδεύεται, μάλιστα, για να κάνει ξεναγήσεις στο μουσείο. Η ίδια δεν μπορεί να πιστέψει, όπως λέει η ίδια, ότι σήμερα μιλάει για τέχνη όταν ξαναθυμάται τι έχει περάσει και όταν σκέφτεται ότι το μόνο που έκανε στη χώρα της ήταν να μαγειρεύει και να φροντίζει τα παιδιά της. Δεν ντρέπεται πλέον να μιλάει μπροστά σε ανθρώπους από πολύ διαφορετικές χώρες, όπως έγινε πρόσφατα μπροστά σε εκπροσώπους οργανώσεων για πρόσφυγες από 30 χώρες, εξηγώντας πώς άλλαξε τη ζωή της μέσα σε λίγο διάστημα χάρη στο WELCOMMON, πώς σκέφτεται το μέλλον κι όχι μόνο το σκληρό παρελθόν.

Η οικογένεια του Αt ζούσε σε μια απομονωμένη περιοχή του Κουρδιστάν της Συρίας, ξεχασμένοι κι αποκλεισμένοι σε ένα χωριό, χωρίς δικαίωμα να ταξιδέψουν, χωρίς σχολείο και δικαιώματα, μέχρι που ξέσπασε ο πόλεμος. Έφτασε μετά από πολλές περιπέτειες στην Ελλάδα και αφού έμεινε για κάποιο διάστημα σε ένα διαμέρισμα, στο πλαίσιο του προγράμματος της Ύπατης, μια μέρα μεταφέρθηκε στο WELCOMMON. Η οικογένεια δεν ήξερε από τη ζωή στην πόλη, δεν φρόντιζε την υγιεινή της, τα παιδιά δεν ήξεραν να χρησιμοποιούν την τουαλέτα, ο πατέρας είχε πολύ άγχος γιατί ήξερα μόνο τη ζωή στο χωριό. Ήταν αδύνατο να παραμείνουν στο διαμέρισμα, αποφασίστηκε η μεταφορά τους στο WELCOMMON.   Μας πήρε πολύ χρόνο και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια από όλες τις “υπηρεσίες μας” συντονισμένα για να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι για τους κανόνες υγιεινής, κυκλοφορίας στην πόλη, καθημερινής φροντίδας τους, καθαριότητας, κοινωνικής συμπεριφοράς, ακόμα και για να μην χτυπάει ο πατέρας τα παιδιά και ο μεγαλύτερος αδελφός τα μικρότερα αδέλφια. Τα παιδιά που στην αρχή κρατήθηκαν σε απόσταση από όλα τα άλλα προσφυγόπουλα που φιλοξενούσαμε, λόγω της έλλειψης καθαριότητας και της δυσκολίας επικοινωνίας (μιλούσαν μόνο μια διάλεκτο της κουρδικής), άρχισαν σιγά-σιγά να επικοινωνούν μέσω του (κοινού) παιχνιδιού αλλά και της μουσικής. Μετά ήρθαν οι εκδρομές, τα μαθήματα, τα παιχνίδια που οργανώνουμε.Βοηθήσαμε τα δύο από τα αδέλφια να παίξουν μουσική για τα άλλα παιδιά στο WELCOMMON, ενώ συμμετείχαν και στην μουσική ομάδα του 18 ΑΝΩ που ήρθε να παίξει μουσική στο χώρο μας. Η απομόνωση έσπασε, η οικογένεια μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε αλλάξει πλήρως, μπορούσε να κυκλοφορήσει, να κάνει παρέα με άλλους. Παρόλα αυτά, διαπίστωσε ότι η αστική ζωή ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που πίστευαν. Τους βοηθήσαμε να επιστρέψουν μέσω του ΔΟΜ στη Λέσβο και ίσως έχουν ήδη γυρίσει σε κάποιο χωριό της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με τη Συρία.

Οι αδελφές Ο. περπατούσαν έναν ολόκληρο χρόνο για να φτάσουν από τη Σομαλία στην Ελλάδα. Όταν παραπέμφθηκαν στο WELCOMMON ήταν πολύ φοβισμένες, βρέθηκαν σε ένα περιβάλλον με πολλούς Σύριους πρόσφυγες, και έκρυβαν το πρόσωπό τους κάθε φορά που υπήρχε κάποια φωτογραφική μηχανή στον χώρο, παρακολουθούσαν διστακτικά πολιτιστικές κι άλλες εκδηλώσεις. Δεν ήξεραν παρά μόνο τα αραβικά που μιλάνε στη Σομαλία, χωρίς να γνωρίζουν όμως γραφή κι ανάγνωση. Σύντομα άρχισαν να κάνουν παρέα με ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, παρακολουθούν μαθήματα ελληνικών τόσο σε άλλες δομές (πχ Μέλισσα) όσο και στον δικό μας χώρο (συμπεριλαμβανομένων και μαθημάτων γλώσσας με e-learning). Δύο από αυτές παρακολουθούν πρόγραμμα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Όλες συμμετέχουν τώρα ενεργά στις πολιτιστικές κι άλλες εκδηλώσεις, χορεύουν, προετοιμάζονται για δουλειά και να ζήσουν αυτόνομες. Συμμετέχουν στην εκδρομή στη Σίφνο για μια συνάντηση γνωριμίες με τις Σιφνιές και τους Σιφνιούς σε θέματα γαστρονομίας και κουλτούρας του φαγητού.

Η L. είναι από το Κουρδιστάν και όταν ήρθε στο WELCOMMON – από τις πρώτες οικογένειες –ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση όπως και τα 4 παιδιά της. Σχεδόν αμέσως μπήκε στο νοσοκομείο και παρέμεινε εκεί πολλές μέρες, αφήνοντας πίσω, σε εμάς, 4 μικρά παιδιά, που είχαν μάθει να επιβιώνουν στον πόλεμο και στις άσχημες συνθήκες του hotspot αλλά δεν είχαν συνηθίσει να ζουν σε ένα δωμάτιο…μόνα τους. Έπρεπε να βρούμε λύσεις μαζί με τους υπόλοιπους φιλοξενούμενους πρόσφυγες. Ήταν παιδιά του πολέμου, ήξεραν πώς να επιβιώνουν αλλά είχαν μια φοβερή ενέργεια που την διοχέτευαν στην καταστροφή: πόρτες, τοίχοι, ασανσέρ, έπιπλα είχαν γνωρίσει την καταστροφική …δύναμη που είχαν. Η υγεία των παιδιών ήταν σε κακή κατάσταση, ιδιαίτερα του μικρότερου, που έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο πολλές φορές. Η μητέρα κινδύνευε να χάσει το σαγόνι της, ενώ είχε πολλά σημάδια κακοποίησης και ταλαιπωρίας σε όλο το κορμί της. Όταν έφυγε για να βρεθεί ξανά με τον άνδρα της που ήταν στην Γερμανία είχε μια οικογένεια που ήταν εντελώς διαφορετική. Τα παιδιά και η ίδια είχαν πια σταθεί στα πόδια τους – ίσως θα χρειαστεί η ίδια να κάνει μια εγχείριση στη Γερμανία. Συμμετείχαν σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις, τα παιδιά παρακολουθούσαν μαθήματα, η ίδια και τα παιδιά ήταν πρώτα στο χωρό και στην μουσική. Η φράση που μας είπε φεύγοντας για τη Γερμανία τα περιέχει όλα “μαζί σας ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου μέχρι τώρα, σας ευχαριστώ”. Ο Ι. και τα άλλα παιδιά της μιλούσαν πλέον ελληνικά και άλλες γλώσσες, έπαιζαν σαν παιδιά, σταμάτησαν τις (πολλές) καταστροφές, είχαν γίνει κολλητοί φίλοι με τους εθελοντές και το προσωπικό.

Ο Κ. είναι ομοφυλόφυλος, ζει από παιδί στους δρόμους της Αλγερίας, και έχει υποστεί πολλές φορές κακοποίηση. Μεταφέρθηκε στο WELCOMMON από διαμέρισμα γιατί είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα και ήθελε να αυτοκτονήσει. Τις πρώτες ημέρες που ήρθε προσπαθήσαμε να τον ηρεμήσουμε και να τον ηρεμήσουμε. Μάλιστα χρειάστηκε να πάμε στο αστυνομικό τμήμα και στο δικαστήριο για να εξηγήσουμε ότι, σε κάθε περίπτωση, το να πουλάει παπούτσια στο δρόμο, δεν θεωρούσε ότι είναι παράνομο, γιατί αυτό αντιμετωπίζεται ως επιχειρηματικότητα στην Αφρική, μέσο επιβίωσης. Σταδιακά χάρη στην ολοκληρωμένη υποστήριξη που έχει στο WELCOMMON, o Κ. έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Είναι από τους πιο ενεργούς εθελοντές (ιδιαίτερα σε θέματα καθαριότητας του ακάλυπτου χώρου αλλά και γειτονικών χώρων), συμμετέχει πάντα πρώτος σε επισκέψεις σε μουσεία, καλύπτει “φωτογραφικά” διάφορες εκδηλώσεις, αναζητεί μια νόμιμη δουλειά, και όποτε κάποιος χρειάζεται βοήθεια, είναι ο πρώτος που τρέχει να σταθεί δίπλα του.