Λάζαρος Ταμπάκης: Εθελοντής δάσκαλος στον ξενώνα φιλοξενίας προσφύγων «Welcommon»

Το «New Page» γνώρισε τον Λάζαρο Ταμπάκη, έναν 18χρονο ομογενή από τη Γερμανία, που όταν τελείωσε το σχολείο αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα ως εθελοντής δάσκαλος στον ξενώνα φιλοξενίας προσφύγων «Welcommon».

Αυτή είναι η μικρή ιστορία του…

Της Δήμητρας Τριανταφύλλου /  [email protected] |

Φωτογραφίες: Πέλα Σκινιώτη

Το ραντεβού είναι κλεισμένο στη σκοτεινή πλευρά της Αθήνας, στην οδό Καποδιστρίου με τα πολλά κλειστά μαγαζιά και την εγκατάλειψη να κυριαρχούν στο κάδρο. Με την είσοδο όμως στο επταώροφο κτίριο του ξενώνα προσφύγων «Welcommon» αυτομάτως όλα αλλάζουν. Βασικά, είναι η ίδια η ζωή που ξαναδίνει μια εικόνα κανονικότητας που χωράει λίγο απ’ όλα: την εργασία (των ανθρώπων που δουλεύουν στο πρότυπο αυτό κέντρο αξιοπρεπούς φιλοξενία, όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται), το παιχνίδι (των παιδιών που τρέχουν ανέμελα στους διαδρόμους), τη θλίψη (ενός πρόσφυγα που μόλις έχει φτάσει κι ακόμα βρίσκεται σε σοκ) αλλά και την ελπίδα (ενός άλλου πρόσφυγα που τώρα ετοιμάζεται να ταξιδέψει στη χώρα που επιθυμεί). Το κτίριο στέγαζε για χρόνια τις κλινικές του ΙΚΑ και από τον Οκτώβριο του 2016 φιλοξενεί ένα κέντρο υποδοχής και κοινωνικής ένταξης προσφύγων και ευπαθών ομάδων, το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 190 άτομα.

Στην είσοδό του ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό με περιμένει ο Λάζαρος Ταμπάκης με την αισιοδοξία και τα πλατιά χαμόγελα που απλόχερα του χαρίζει η ηλικία του. Είναι μόλις 18 χρόνων. Είναι λίγο ντροπαλός, αλλά την ίδια στιγμή απλός και ξεκάθαρος: «H οικογένειά μου είναι από τη Φλώρινα. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Στουτγάρδη. Στη Γερμανία μετά τις εξετάσεις του λυκείου έχεις έναν χρόνο στη διάθεσή σου για να τον αξιοποιήσεις δημιουργικά – να κάνεις εθελοντισμό ή πρακτική. Αποφάσισα να κάνω το πρώτο».

Το προσφυγικό πρόβλημα τον είχε ευαισθητοποιήσει από την αρχή, όταν έβλεπε στα γερμανικά Μέσα να αναπαράγονται οι εικόνες των ταλαιπωρημένων ανθρώπων που κατέφθαναν στη χώρα μας και ένιωσε ότι ήθελε να προσφέρει τον χρόνο και τις δυνάμεις του. «Ετσι, αποφάσισα να συνδυάσω δύο πράγματα: τη διπλή βοήθεια προς την πατρίδα μου, που βρίσκεται σε κρίση, αλλά και προς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Θεώρησα ότι η δεδομένη χρονική στιγμή είναι σημαντική. Κι έτσι βρέθηκα να μένω εδώ και έξι μήνες στον ξενώνα “Welcommon”», λέει.

Ο Λάζαρος, βέβαια, είχε σχεδιάσει προσεκτικά τα βήματά του: «Ηξερα ότι αν έμενα στην Ελλάδα θα χρειαζόμουν χρήματα για τα καθημερινά μου έξοδα, παρότι η στέγη και η διατροφή είναι εξασφαλισμένες από τον ξενώνα. Ετσι, το περασμένο καλοκαίρι δούλεψα για δύο μήνες στο εργοστάσιο της Mercedes στη Στουτγάρδη. Ενας τρίτος λόγος που ήθελα να έρθω εδώ ήταν για να ανακαλύψω την άλλη πλευρά του εαυτού μου, την ελληνική. Αλλωστε, αυτό που γυρεύεις όταν κάνεις κάτι εθελοντικά είναι είτε να σώσεις την ψυχή σου είτε να γνωρίσεις τον εαυτό σου».

Σε αυτό το σημείο τον ρωτάω πώς αισθάνεται που επέλεξε να κάνει το ταξίδι του από μια ασφαλή εκκίνηση, ξέροντας ότι το σπίτι του θα τον «περιμένει» όποτε επιθυμήσει να επιστρέψει, και πώς αισθάνεται που συνυπάρχει καθημερινά με ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη δική τους εστία. Του λέω ότι η δική του επιλογή είναι πολύτιμο προνόμιο σε σχέση με τους νέους συγκάτοικούς του, που δεν τη διαθέτουν. «Οταν καθόμαστε όλοι μαζί στην τραπεζαρία, αυτό που τους αρέσει περισσότερο είναι να μου μιλούν για τις ελπίδες τους. Βρίσκω φοβερό που συζητούν για τη ζωή τους και η αγωνία τους είναι να μην μας επιβαρύνουν ψυχολογικά. Ή ότι περιγράφουν τις πολύ δύσκολες ιστορίες τους γελώντας. Είναι μάλλον και ο τρόπος τους να διαχειρίζονται το πρόβλημα. Η δική μου αντίδραση είναι να στρέψω την προσοχή τους στο μέλλον, να τους κάνω να μου μιλήσουν για τα όνειρά τους. Οπως, ας πούμε, ένας νέος φίλος μου εδώ, που στην Αίγυπτο, όπου γεννήθηκε, ήταν κουρέας και συχνά μου μιλάει για το σχέδιό του να ανοίξει κουρείο στην Ελλάδα».

Κι η καθημερινότητα πώς κυλάει; Ποιο είναι το κομμάτι της προσφοράς του Λάζαρου; «Ασχολούμαι με τη διδασκαλία. Kάνω μαθήματα ελληνικών για παιδιά από 6 έως 12 ετών και γερμανικών για παιδιά και ενηλίκους που είναι έτοιμοι να φύγουν για τη Γερμανία. Οσον αφορά στα παιδιά, το μάθημά μου είναι κάτι σαν ενισχυτική διδασκαλία μετά το τέλος του σχολείου. Εχω 10-15 μαθητές στην τάξη, τους κάνω λίγο απ’ όλα και προσπαθώ να καλύψω όσες περισσότερες ανάγκες προκύπτουν απ’ όσα προσπαθούν να μάθουν στο σχολείο. Η εμπειρία είναι δύσκολη και με πολλές προκλήσεις, μια και η ηλικιακή γκάμα μέσα στην τάξη είναι μεγάλη. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για παιδιά που δεν είναι συνηθισμένα στην τάξη και το σχολείο, κάτι που απαιτεί από μένα υπομονή και επιμονή. Γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές μετά το μάθημα κοιτάω να βγω έξω, να αποσυμπιεστώ».

Πίσω στη μεγαλύτερη εικόνα του «Welcommon», ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων εδώ είναι παιδιά, ανήλικοι αλλά και πολυμελείς ή μονογονεϊκές οικογένειες, έγκυοι ή κακοποιημένες γυναίκες, θύματα βασανιστηρίων ή βιασμού και άτομα με αναπηρία. Η προσπάθεια στήριξής τους από την ομάδα του «Welcommon» περιλαμβάνει ψυχοκοινωνική υποστήριξη, προσφορά υπηρεσιών στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης αλλά και πολιτισμική εκπαίδευση μέσα από ποικίλες δραστηριότητες – καλλιτεχνικά, δημιουργική απασχόληση, εκδρομές, ξεναγήσεις, προγράμματα σε συνεργασία με άλλους φορείς.

Επιστρέφοντας στην κουβέντα, ζητάω από τον Λάζαρο να μάθω περισσότερα για τους μαθητές του, κυρίως όμως γι’ αυτά που θα θυμάται ο ίδιος όταν θα επιστρέψει στη Γερμανία για να σπουδάσει στην Πολυτεχνική Σχολή της Καρλσρούης. «Τα περισσότερα παιδιά τρελαίνονται για τα μαθηματικά και με τη σειρά μου προσπαθώ κάθε φορά να δώσω στο καθένα ασκήσεις που να αντιστοιχούν στο επίπεδό τους. Φαντάζεστε γιατί τους αρέσουν τόσο, έτσι; Επειδή είναι “ανεξάρτητα” από τη γλώσσα. Για να είναι καλοί σε αυτά και να τα καταλάβουν δεν χρειάζεται να είναι άριστοι στην ελληνική γλώσσα. Επίσης, τους αρέσουν γιατί με τα μαθηματικά έχεις πιο γρήγορα και φανερά αποτελέσματα που μπορείς να επιδείξεις στους φίλους σου. Ο καλύτερός μου μαθητής είναι ο Αμίρ Μοχάμεντ, 10 ετών από το Αφγανιστάν. Είναι από τους λίγους που ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν μικρές προτάσεις στα ελληνικά. Μπορεί ακόμα να λύνει δύσκολες μαθηματικές πράξεις -διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς-, αλλά νευριάζει εύκολα και αισθάνεται αδικημένος αν αφοσιωθώ σε άλλο μαθητή. Συνολικά, η εμπειρία να βρω έναν τρόπο για να γνωριστώ με τα παιδιά, να τα κάνω να με αποδεχτούν, να με σέβονται, παρότι ο δάσκαλός τους είναι μόνο 18 χρόνων, να με αγαπήσουν σαν φίλο και συμπαίκτη τους στο ποδόσφαιρο που παίζουμε στο διπλανό πάρκο, με έχει κάνει να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου. Το πιο σημαντικό όμως που μου έμαθε η εμπειρία μου εδώ είναι ότι τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούμε αυτονόητα για πολλούς συνανθρώπους μας δεν είναι καθόλου δεδομένα, όπως και ότι ο άνθρωπος είναι σε θέση να ξεπεράσει πολύ άσχημα πράγματα. Είναι αστείρευτη η ανθρώπινη δύναμη».

 

Info

Η λειτουργία του ξενώνα «Welcommon» υλοποιείται από την κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση «Ανεμος Ανανέωσης» σε συνεργασία με την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής Αθηνών. Εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Προσωρινή Στέγαση Προσφύγων» του Δήμου Αθηναίων και της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Καποδιστρίου 4, τηλ.: 210 3810646, welcommon.gr